Hamileliğimi duyurduktan sonra yavaş yavaş online günlüğümü de duyurmaya başladım.
Günlüğümün kokulu, çiçekli sayfaları yok! Hatta en önemli günlük özelliği olan minnnik kilidi de yok :)
İlk izlenimlere göre; içimi dökmüşüm patır patır, kırılmışım yaralı ceylan gibim alınmışım birilerine çok belli olmuş :)
ama alınması gereken değil başkaları alındı üzerine...
Aslımo; beni aradı, sordu, çağırdı (Hasot rötarlı haber verse de :) Hatice teyzenin tavuklu böreğini gönderdi, ıspanak yapıp dükkana getirdi, fabrikada sevdiğim yemek olsa eve gönderdi. Benim en kötü zamanımla Aslı'nın ameliyatı çakıştı, o dönem ikimize de kabustu. O yüzden sana gelemedik, sen gelemedin vs diye sakın üstüne alınma, uzaktan da olsa kumanda ettin sen :)
Mutfak kaçağı Ayşe bile mantı yaptı, onu da unutmam :) Hatta doktorum az pişmiş etlerden uzak durmamı söylediği için mantının içindeki kıyma iyice pişsin diye hamurları doğduğuna pişman etti, pişirdi de pişirdi :)
Dutçum, 7 gün 15 saat çalıştığı ve geri kalan zamanda uyuduğu halde arada derede hamsi tava yaptı; bol yeşillikle. Belki canım acı çeker diye domatesli biberli süper bişi getirdi, tatlı çeker diye de kabak tatlısı yaptı...
Kayınvalidem, ablam ve komşum Ayşe abla daimi catering şirketlerimizdi. Minnacık bebekli Aysun ablanın da sütlaçlarını unutmamak lazım...
Unutmak kolay olsa çoktan unuturdum, 1 sizi benim gibi unutabilsem :) ay yaaaaaaaa susuyorum tamam :))
Ama diyorum işte 'hamilelik bi hastalık değil hamilelik tamamen 1 AÇ'lık' Hem ilk zamanlar yemek yapamamaktan, sürekli mide bulantıları yaşamaktan doğan bi açlık hem de ilgi alaka isteğinden doğan bi açlık :)
