Hamileliğimin son günlerinde, daha Simre doğmadan çocuk doktoru telaşına düştüm!
Hamile kalmadan önce doktor telaşına düştüğüm gibi, panik panik doktor arıyordum...
En önemlisi benim anlaşabilmemdi, ne de olsa Simre kedisi 1 süre anlaşamicak, ben onun tercümanı olucaktım :)
Sonrasında bazı kurallarım vardı, onlara ters düşmemeliydi...
Klasik doktor özelliklerinden ziyade; gelenekselci değil yenilikçi olmalıydı.
Rahat ve huzurlu bi bebek yetiştirmemi sağlamalıydı bu yüzden de huzur vermeliydi konuştukça...
Beslenme konusunda katı olmalıydı ki ben de katı olayım...
Bana sabırlı olmalıydı ki ben de yeni tanıştığım bebeğe sabırlı olayım...
Doğum öncesinde methini duyduğum ve sonra televizyon programlarında izlediğimde de oldukça içimin ısındığı doktor Gökhan Mamur'la tanışacaktık.
ama doğum beklediğimizden erken oldu ve Gökhan Bey'le tanışamadan bebeğimizin ilk kontrolleri o anda nöbetçi olan başka bir doktor tarafından yapıldı.
Isınmaya mecbur değilim di mi? Isınamadım!
Sarılığımızın ilk tehlikesini atlattıktan sonra koşa koşa Etiler Memorial'da Gökhan Mamur'a gittik...
Eşimin çocukluk doktoru, komşumun çocuğunun doktoru, benim çocukluk doktorum tavsiyelerine kulak asmadık, doktor konusunda yine bildiğimizi okuduk :)
Bebeğimizi kontrolden önce uzun uzun bizimle sohbet etti.
Sıkıntılarımızı ve merak ettiklerimizi sordu ve yanıtladı.
Tüm bunları yaparken öyle yumuşak öyle sıcak konuşuyordu ki insanın bebek olası; 'anne beni doktora götür' diyesi geliyordu. :)
Ben doktor kaçkınıyım nedeni de annemin profesor diye beni yaşlı yaşlı suratsız amcalara götürmesi!
O doktor sevimlilik bile yapsa, yuvarlak kalın çerçeveli gözlükleri ve sakalları beni korkutmaya yetiyordu...
Sık hasta oluyor ve her hastalandığımda koltukların altına saklanıyodum ki annem beni o doktora götürmesin!
Şimdi Simre de bana benzer de doktor kaçkını olur diye uzun yıllar birlikte büyüyeceğimiz doktorumuzu seçmek benim için çok önemliydi.
Ben buraya sevdim yazıyorsam sonuna kadar giderim...
Doktorumuzun en sevdiğim yanı benim gibi 'online' olması... http://www.bebekdoktorum.com/ onun sitesi...
Sarılıkla ilgili sıkıntımız çok şükür geçti.
Tahlil sonuçlarını alır almaz geri dönerek o sıcacık ses tonuyla; 'Sitaaare Hanımm unutmayın bir telefon kadar yakınım size her an' diyerek içimizi rahatlattı ama bunu derken benim ne kadar 'meraklı anne' olduğumu bilmiyordu :)))
Biz anne ve baba olarak sakinleştik, rahatladık ve sevdik. Simre nasıl sevmesin!
15.4.10
14.4.10
en sevdiğimsin oksitosinnnn!
Doktorumun tavsiyesiyle doğumla ilgili olumsuz yazılar ve sohbetlerden hamileliğim boyunca uzak kaldım.
ve herkesin bahsetmeye çalıştığı o kötü doğumların hiçbirisine benzemedi benim doğumum!
Şimdi doğumu en yakın arkadaşım Bilge, özellikle sen oku :)
Ters bi durum yoksa kesinlikle normal doğum, normal doğum, normal doğum! (çoğu doktor günü, saati belirleyip sezeryana yönlendirip arkadan kahvesini içmeyi daha çok tercih ediyor maalesef)
Aklımıza 'sezeryan' olup bi an önce zahmetsiz, acısız atlatmak hep geliyor da onu bastırabilirsek kahraman biziz.
Bence işin sırrı pozitif olmakta, mutlu olabilmekte!
Doğum sırasında salgılanan oksitosin diye 1 hormoncuk var. O salgılandıkça doğum kolaylaşıyor ve onu arttırmanın yolu da pozitif olmaktan geçiyor...
Hamileliğim sırasında doğumla ilgili korkularım çoktu ama doğumdan hemen önce o korkuların hepsi kayboldu.
Zaten o anda çok fazla bişey düşünemiyorsunuz, bi an evvel doğurmak tek isteğiniz olunca doğuruyosunuz hemen :)
Hele bi de emin ellerdeyseniz, korkucak hiç 1 şey yok! Siz mutlu olun, oksitosini yükseltin yeter :)
Hatta sütü de arttıran oksitosinin ta kendisi, değerini bilmek gerek yani! :)
ve herkesin bahsetmeye çalıştığı o kötü doğumların hiçbirisine benzemedi benim doğumum!
Şimdi doğumu en yakın arkadaşım Bilge, özellikle sen oku :)
Ters bi durum yoksa kesinlikle normal doğum, normal doğum, normal doğum! (çoğu doktor günü, saati belirleyip sezeryana yönlendirip arkadan kahvesini içmeyi daha çok tercih ediyor maalesef)
Aklımıza 'sezeryan' olup bi an önce zahmetsiz, acısız atlatmak hep geliyor da onu bastırabilirsek kahraman biziz.
Bence işin sırrı pozitif olmakta, mutlu olabilmekte!
Doğum sırasında salgılanan oksitosin diye 1 hormoncuk var. O salgılandıkça doğum kolaylaşıyor ve onu arttırmanın yolu da pozitif olmaktan geçiyor...
Hamileliğim sırasında doğumla ilgili korkularım çoktu ama doğumdan hemen önce o korkuların hepsi kayboldu.
Zaten o anda çok fazla bişey düşünemiyorsunuz, bi an evvel doğurmak tek isteğiniz olunca doğuruyosunuz hemen :)
Hele bi de emin ellerdeyseniz, korkucak hiç 1 şey yok! Siz mutlu olun, oksitosini yükseltin yeter :)
Hatta sütü de arttıran oksitosinin ta kendisi, değerini bilmek gerek yani! :)
Normal miyim?!? Normal doğum mu?!?!?!?!
Ben normal miyim ki normal doğum istedim!
Aklımda fikrimde çocuk yapmakla ilgili her durumda kaçış yolu olarak sezeryan vardı.
Normal doğum asla asla asla diyordum!
Sonra doktorumla ilk görüşmemizde 'normal doğum yapabilirsin, sen normalsin ve doğal yolu seçmelisin' demesiyle 'uf çattık' demiştim ama nasılsa dik kafalıydım doktorumu da kandırır sezeryanla kurtarırdım paçamı...
Pozitif yaklaşımlarıyla kendilerine hayran bırakan Başak Kutlu Atay ve Nur Sakallı hocalarımla; yoga, doğuma hazırlık çalışmaları vs. derken normal doğumun gerçekten normal olduğunu ve evrelerini öğrendim...
Bebek için ve kendim için en sağlıklısı olduğunu, normal doğumla daha güçlü daha dirençli bi bebek doğacağı fikrini benimsedim.
Bi yandan Hasot, bi yandan doktorum, bi yandan doğum dersi hocalarımdan aldığım tüyolarla 'sezeryana hayır' kampanyalarına katılacak duruma geldim!
ve sonunda 06.04.2010 tarihinde normal doğumla bebeğim Simre'yi dünyaya getirdim.
Belki çok acı vericiydi, belki biraz rezil, zahmetli ve eziyetliydi ama doğum belgesinde normal doğum gerçekleştirdiğim yazısını okudukça kendimle gurur duymam tüm acıları unutturdu!
Bilmiyorum ben normal miyim? Kolaycıyımdır ama Simre bebek için kendimi ateşe attım :) Yandım yandım kül oldum ama gerçekten değdi.
Kimse korkmasın, kimse mecbur kalmadıkça sezeryana yönelmesin, son dakikalarda sezeryan diye yalvarırken bulsanız da kendinizi normal doğum yapmak bi başka keyif veriyor insana! :)
Doktorum kahramanım Altuğ Semiz, bana 9 ay katlandı...
Google maceralarıma güle güle şaşkına döndü...
Kilomu kontrolü, bebeği paranoyak derecesindeki gelişmiş ultrason cihazlarıyla incelemesi ve her ihtimali benimle paylaşması, tek bir nokta bile atlamaması ve verdiği morali ile Çok şahane, sağlıklı bir 9 ay geçirmeme sebep oldu!
Son güne kadar araba kullandım (kendisinin haberi yok, olsa muhtemelen kızardı :)
Son günden bi öncesine kadar gezmeden geri kalmadım;
Cumartesi günü Nişantaşı'nda enine boyuna gezerken, annemin arkadaşlarının şaşkın bakışları arasında hala alışveriş yapıyorken Pazar günü Hasot'la da alışveriş merkezlerini gezip akşam da arkadaşlarımızla buluşmuşken Pazartesi doğuma gittim.
Allah herkese benimki gibi hamilelik nasip etsin.
Arkadaşlarım 'hamileliğini algılayamadık ki doğum yaptığına inanalım' derken, apartman görevlimiz 'a a a aaa' diye bebekle gördüğünde şaşırıyor.
Eniştem 'hamile insan yerinden kalkarken zorlanır, evinde oturur' derken, kuaförüm 'göbeğine ne oldu, bebek mi doğdu, doğdu da sen neden burdasın' diye şaşırıyor :)
İnşallah bebekle ilgili maceralarım da hamileliğim gibi geçer...
Altuğ Bey'i beklerken 'doktorunuzdan memnun musunuz' sorularına 'aynısından bebek doktoru olsun, daha ne isterim' diyorum.
Şimdi bebek doktoru maceram başlıyor...
Onunla ilgili yazılarım da çok yakında :)
Aklımda fikrimde çocuk yapmakla ilgili her durumda kaçış yolu olarak sezeryan vardı.
Normal doğum asla asla asla diyordum!
Sonra doktorumla ilk görüşmemizde 'normal doğum yapabilirsin, sen normalsin ve doğal yolu seçmelisin' demesiyle 'uf çattık' demiştim ama nasılsa dik kafalıydım doktorumu da kandırır sezeryanla kurtarırdım paçamı...
Pozitif yaklaşımlarıyla kendilerine hayran bırakan Başak Kutlu Atay ve Nur Sakallı hocalarımla; yoga, doğuma hazırlık çalışmaları vs. derken normal doğumun gerçekten normal olduğunu ve evrelerini öğrendim...
Bebek için ve kendim için en sağlıklısı olduğunu, normal doğumla daha güçlü daha dirençli bi bebek doğacağı fikrini benimsedim.
Bi yandan Hasot, bi yandan doktorum, bi yandan doğum dersi hocalarımdan aldığım tüyolarla 'sezeryana hayır' kampanyalarına katılacak duruma geldim!
ve sonunda 06.04.2010 tarihinde normal doğumla bebeğim Simre'yi dünyaya getirdim.
Belki çok acı vericiydi, belki biraz rezil, zahmetli ve eziyetliydi ama doğum belgesinde normal doğum gerçekleştirdiğim yazısını okudukça kendimle gurur duymam tüm acıları unutturdu!
Bilmiyorum ben normal miyim? Kolaycıyımdır ama Simre bebek için kendimi ateşe attım :) Yandım yandım kül oldum ama gerçekten değdi.
Kimse korkmasın, kimse mecbur kalmadıkça sezeryana yönelmesin, son dakikalarda sezeryan diye yalvarırken bulsanız da kendinizi normal doğum yapmak bi başka keyif veriyor insana! :)
Doktorum kahramanım Altuğ Semiz, bana 9 ay katlandı...
Google maceralarıma güle güle şaşkına döndü...
Kilomu kontrolü, bebeği paranoyak derecesindeki gelişmiş ultrason cihazlarıyla incelemesi ve her ihtimali benimle paylaşması, tek bir nokta bile atlamaması ve verdiği morali ile Çok şahane, sağlıklı bir 9 ay geçirmeme sebep oldu!
Son güne kadar araba kullandım (kendisinin haberi yok, olsa muhtemelen kızardı :)
Son günden bi öncesine kadar gezmeden geri kalmadım;
Cumartesi günü Nişantaşı'nda enine boyuna gezerken, annemin arkadaşlarının şaşkın bakışları arasında hala alışveriş yapıyorken Pazar günü Hasot'la da alışveriş merkezlerini gezip akşam da arkadaşlarımızla buluşmuşken Pazartesi doğuma gittim.
Allah herkese benimki gibi hamilelik nasip etsin.
Arkadaşlarım 'hamileliğini algılayamadık ki doğum yaptığına inanalım' derken, apartman görevlimiz 'a a a aaa' diye bebekle gördüğünde şaşırıyor.
Eniştem 'hamile insan yerinden kalkarken zorlanır, evinde oturur' derken, kuaförüm 'göbeğine ne oldu, bebek mi doğdu, doğdu da sen neden burdasın' diye şaşırıyor :)
İnşallah bebekle ilgili maceralarım da hamileliğim gibi geçer...
Altuğ Bey'i beklerken 'doktorunuzdan memnun musunuz' sorularına 'aynısından bebek doktoru olsun, daha ne isterim' diyorum.
Şimdi bebek doktoru maceram başlıyor...
Onunla ilgili yazılarım da çok yakında :)
Sarı kedi solaryumda!
ve Simre doğar...
Simre'yle birlikte korkular, meraklar, endişeler de doğar...
Evimize geldik, toz pembe odamıza Simre'mizle girdik.
Henüz onu beklemiyorduk, evden muayene için çıkmıştık gün sonunda doğum yapmıştım.
Gözleri kocaman açık, uzun saçları kirpi gibi japon kedisi tam :)
Hastanede 1 gece kalmam yeterliymiş ama bakılmak çok hoşuma gitmiş olucak ki bi gece daha kalmak istedim :)
İki gecemiz hastanede geçtikten sonra eve döndük.
İlk günümüz güzel geçti ama bi gariplik vardı. Kedicik hep uyuyodu...
Ev kalabalık, herkes onu sevmeye geldi.
Ama o hep uyuyodu!
İki gün sonra doğuma giren çocuk doktoruyla olan randevumuza gitmek için hazırlandık...
Anne ve baba olarak ilk doktor heyecanını birlikte yaşamak istedik, kimseyi peşimize takmadan kedimizi sepetine koyduk, hastanenin yolunu tuttuk.
Tahliller yapıldı, bilrubinimiz yüksek çıktı. Yani bebeğimiz sarılık olmuştu. Kan uyuşmazlığı dedi doktor, bişiler dedi ve onu acil olarak ışın tedavisine almaları gerektiğini, 4 saat içinde sonuç vermezse kanının değişeceğini ve bunun risk taşıyan bir işlem olduğunu söyledi.
O anda dünya durdu.
Herşeyi kötüye yoran ben; bebek makineye bağlandıktan sonra odadan çıktım. Hastane kafesinde ağla ağla kendimden geçtim... En kötü ihtimali düşünüyodum, daha yeni doğmuş bebeğime bişey olmasından korkuyodum.
O kabus dolu bekleyiş sona erdi. Sonuç güzeldi ama 24 saati hastanede geçirmemiz gerekiyordu.
Simre, cıscıbıl solaryum makinesinin minyatüründe güneşlenir gibi keyifle yatıyordu...
Onu öyle görenler solaryum makinelerinden çıkmayan annesine benzettiler :)
Daha bebeciklikten annesi gibi süsüne düşkün, kokosh olucak besbelli!
Simre'yle birlikte korkular, meraklar, endişeler de doğar...
Evimize geldik, toz pembe odamıza Simre'mizle girdik.
Henüz onu beklemiyorduk, evden muayene için çıkmıştık gün sonunda doğum yapmıştım.
Gözleri kocaman açık, uzun saçları kirpi gibi japon kedisi tam :)
Hastanede 1 gece kalmam yeterliymiş ama bakılmak çok hoşuma gitmiş olucak ki bi gece daha kalmak istedim :)
İki gecemiz hastanede geçtikten sonra eve döndük.
İlk günümüz güzel geçti ama bi gariplik vardı. Kedicik hep uyuyodu...
Ev kalabalık, herkes onu sevmeye geldi.
Ama o hep uyuyodu!
İki gün sonra doğuma giren çocuk doktoruyla olan randevumuza gitmek için hazırlandık...
Anne ve baba olarak ilk doktor heyecanını birlikte yaşamak istedik, kimseyi peşimize takmadan kedimizi sepetine koyduk, hastanenin yolunu tuttuk.
Tahliller yapıldı, bilrubinimiz yüksek çıktı. Yani bebeğimiz sarılık olmuştu. Kan uyuşmazlığı dedi doktor, bişiler dedi ve onu acil olarak ışın tedavisine almaları gerektiğini, 4 saat içinde sonuç vermezse kanının değişeceğini ve bunun risk taşıyan bir işlem olduğunu söyledi.
O anda dünya durdu.
Herşeyi kötüye yoran ben; bebek makineye bağlandıktan sonra odadan çıktım. Hastane kafesinde ağla ağla kendimden geçtim... En kötü ihtimali düşünüyodum, daha yeni doğmuş bebeğime bişey olmasından korkuyodum.
O kabus dolu bekleyiş sona erdi. Sonuç güzeldi ama 24 saati hastanede geçirmemiz gerekiyordu.
Simre, cıscıbıl solaryum makinesinin minyatüründe güneşlenir gibi keyifle yatıyordu...
Onu öyle görenler solaryum makinelerinden çıkmayan annesine benzettiler :)
Daha bebeciklikten annesi gibi süsüne düşkün, kokosh olucak besbelli!
9.4.10
Elinize, kolunuza sağlık doktorlarım :)
Saat 11.45 beni doğum odasına aldılar!
Almasalar mı!
Almasınlar...
Bıraksınlar beni!
İmdatlar imdatlarrrrrr :)
Sezeryan da olmaz bu saatten sonra 'epidüral yapın yalvarırım'...
Doktorum beni kandırdı, böyle anlaşmamıştık, ben acı çekiyorum hani hissetmiycektim bu sancıları...
Olmazmış, doğum sırasında sancı hissetmeliymişim...
'Ah doktorum beni doğum odasına kadar getirdin, artık dönüşüm yok bu garip yatağımsı koltuğumsu şeyde 'epidüral' diye yalvarmakla geçiyor son dakikalarım...
Fazla detaya girmiyim, bilahare anlatırım :)
ama şöyle söyliyim saat 11.45'te girdiğim doğum odasında 00.01'de duyulan kedi miyavlaması ile tüm ağrılarım dindi...
Hamileliğim boyunca doktorumdan dolayı çok şanslı olduğumu biliyodum ama o gece nöbetçi olan doktordan da bu kadar şanslı olunmaz ki :)
Doktorlarım elinize, kolunuza sağlık...
Doğum sırasında epidüral diye yalvartıp vermediniz diye size çok kızmıştım ama haklıymışsınız eğer verseydiniz ben doğumu unutup kafam rahat sohbet ederdim:)))
O minik kediyi normal normal dünyaya getirmek için o kadarcık acıyı iyiki çekmişim!
Almasalar mı!
Almasınlar...
Bıraksınlar beni!
İmdatlar imdatlarrrrrr :)
Sezeryan da olmaz bu saatten sonra 'epidüral yapın yalvarırım'...
Doktorum beni kandırdı, böyle anlaşmamıştık, ben acı çekiyorum hani hissetmiycektim bu sancıları...
Olmazmış, doğum sırasında sancı hissetmeliymişim...
'Ah doktorum beni doğum odasına kadar getirdin, artık dönüşüm yok bu garip yatağımsı koltuğumsu şeyde 'epidüral' diye yalvarmakla geçiyor son dakikalarım...
Fazla detaya girmiyim, bilahare anlatırım :)
ama şöyle söyliyim saat 11.45'te girdiğim doğum odasında 00.01'de duyulan kedi miyavlaması ile tüm ağrılarım dindi...
Hamileliğim boyunca doktorumdan dolayı çok şanslı olduğumu biliyodum ama o gece nöbetçi olan doktordan da bu kadar şanslı olunmaz ki :)
Doktorlarım elinize, kolunuza sağlık...
Doğum sırasında epidüral diye yalvartıp vermediniz diye size çok kızmıştım ama haklıymışsınız eğer verseydiniz ben doğumu unutup kafam rahat sohbet ederdim:)))
O minik kediyi normal normal dünyaya getirmek için o kadarcık acıyı iyiki çekmişim!
8.4.10
Simre Geliyor!!!!
Günlerden Pazartesi...
Doktorumuza gidiyoruz...
Benim panik atak kurgularım yüzünden her an sezeryan yapılabilirmiş gibi korkuyla gidiyoruz.
Anlattıklarıma bakarak tedirgin olan kayınvalidem de bizimle geliyor..
Tekrar NSTye bağlanıyorum. Hemşireler yine tedirgin... Hissediyor musunuz diyorlar, neyi diyorum. 'Hafif sancınız var da' diyorlar...
Sonra doktorumun yanına gidiyoruz. 'Hımm diyor hafif sancılar başlamış 5 gün sonra görüşürüz'
Ben o sırada geçen görüşmemizde doktorumun anlattıkları ve google'dan bulduklarımla kurduğum senaryodan bahsediyorum.
O anda google'a sorduğum için yine azar işitiyorum, yine hem yazmış, hem oynamışım meğer :)))
sonra hastaneden çıkıyoruz.
Biraz dükkanda oyalanıyorum.
Kayınvalidemi eve bırakıcaktım, önce biraz alışveriş yaptık sonra eve geçtik.
Bu arada belime hafif hafif ağrılar vuruyordu.
Eve geçicek halim kalmamıştı.
Böyle ağrılara alışık olduğum için sesimi çıkarmadan saate bakmaya başladım.
Ağrılar düzenli olarak 15 dakikada bir geliyor sonra hemen geçiyordu.
Biraz uzandım, ağrıların şiddeti artmaya başladı. 10 dakikada bir gelmeye başladı.
Doktorumu arasam mı diye düşündüm sonra dedim ki bunlar yalancı ağrı boşuna aramayayım yine abartmıyım dedim.
Google'a sordum :) Gerçek doğum sancıları ile ilgili yazanların hepsi bana uyuyordu.
ve sancılar 5 dakikada bir belimi bükecek şekilde şiddetlenerek artmaya başladı.
Doktorumu aradım ' aradığınız kişi bir başkasıyla görüşüyor' diyordu o gıcık kadın... Aradım, aradım sonra kayınvalideme 'sanırım benim doğumum yaklaştı' dedim, Hasot'u aradım 'telaşlanma ama sanırım benim doğum sancılarım başladı' dedim.
Sonra sancılarımın en dayanılmaz dakikalarında doktorum aradı (bu arada herşeye panik olan ben, belki doğum sancısı değildir diye hala evde oyalanıyordum) 'sancılarım 3 dakikada bir geliyor, o nişan mı ne o da geldi, napıcam ben' dediğimi hatırlıyorum :)
Doktorum da 'telaşlanma yarım saate kadar hastaneye git, ben de geliyorum' dedi...
Hastane çantam evde, doğumu hiç beklemiyordum, daha kuaföre filan gidicektim...
Duş mu alsaydım, kıyafet değiştireyim,
Ya bişey unutursam sorularıyla o telaşın içinde 'beni eve götürün' dedim.
Akşam trafiğinde Bahçelievler-Bakırköy arasını jet hızıyla geçtik eve vardık, ben asansörün önünde sürüne sürüne eve vardım.
Bebek kıyafetlerini henüz hazırlamamıştım, onları toparladım, lohusa tacımı aldım.
Sürüne sürüne arabaya bindim ve Memorial'ın yolunu tuttuk...
Arabada hayatımda çekmediğim şiddette acı çekiyordum.
Annemle ablam hastaneye çok yakın olduğundan hemen kapıda beni bekliyorlardı.
Acilden girdik, yok kimlik yok neyiniz var sorularıyla delirdim.
Doğum yapıyorum doğum odasına gitmem gerek ne işim var burda diye bağırınca apar topar beni ordan kaçırdılar :)
Odaya çıktım yine o NST'yi bağladılar. Sancıların şiddetine dayanamıyordum artık.
Nefesim kesiliyordu.
Nöbetçi doktor ve hemşireler geldi. Hepsi dilimden çok çekti. Uyuşturun, epidüral yapın, Altuğ Bey'le öyle anlaştık, ağrı çekmiycektim ben diye ağlıyordum. Hiçbiri dinlemiyordu.
Alerjiniz var mı, adınız ne, o ne bu ne, kimlik numaranız!
Yalvarmamı kimse dinlemeyince duygu sömürüsü yapmaya başladım. Bakın uyuşturmazsanız bayılırım ben. Ağrıya dayanamam ben, hemen bayılırım tansiyonum düşer diyordum.
Ama nafile...
Dinlemediler...
Biraz bekleyin, birazdan epidüral yapıcaz diye geçiştirdiler...
Ağrıların çoğunu çektikten sonra çok şükür anestezi uzmanı geldi epidüral yaptı.
Sanki o da kolaymışmış, sırtımda yeri bulamadı, denedi olmadı, hem o şanet ağrı hem o iğnenin acısı derken artık tükenmiştim.
Hemşireye de, o doktora da, doktoruma da hatta Simre'ye de sinir olmuştum :)
Sonra ettiğim laflar ve çektirdiklerim için hepsinin gönlünü aldım...
Nöbetçi hemşire de o kadar iyiydi ki! Bütün gece bana da bebeğime de çok güzel baktı. Hatta onun yüzünden 1 gece daha kalmak istedim ama denk gelemedik :) sonra ona da dedim o sancıları çekerken, o sorduğun sorular insanı deli ediyor, o anda deli oldum deli deli! :)
Doktorumuza gidiyoruz...
Benim panik atak kurgularım yüzünden her an sezeryan yapılabilirmiş gibi korkuyla gidiyoruz.
Anlattıklarıma bakarak tedirgin olan kayınvalidem de bizimle geliyor..
Tekrar NSTye bağlanıyorum. Hemşireler yine tedirgin... Hissediyor musunuz diyorlar, neyi diyorum. 'Hafif sancınız var da' diyorlar...
Sonra doktorumun yanına gidiyoruz. 'Hımm diyor hafif sancılar başlamış 5 gün sonra görüşürüz'
Ben o sırada geçen görüşmemizde doktorumun anlattıkları ve google'dan bulduklarımla kurduğum senaryodan bahsediyorum.
O anda google'a sorduğum için yine azar işitiyorum, yine hem yazmış, hem oynamışım meğer :)))
sonra hastaneden çıkıyoruz.
Biraz dükkanda oyalanıyorum.
Kayınvalidemi eve bırakıcaktım, önce biraz alışveriş yaptık sonra eve geçtik.
Bu arada belime hafif hafif ağrılar vuruyordu.
Eve geçicek halim kalmamıştı.
Böyle ağrılara alışık olduğum için sesimi çıkarmadan saate bakmaya başladım.
Ağrılar düzenli olarak 15 dakikada bir geliyor sonra hemen geçiyordu.
Biraz uzandım, ağrıların şiddeti artmaya başladı. 10 dakikada bir gelmeye başladı.
Doktorumu arasam mı diye düşündüm sonra dedim ki bunlar yalancı ağrı boşuna aramayayım yine abartmıyım dedim.
Google'a sordum :) Gerçek doğum sancıları ile ilgili yazanların hepsi bana uyuyordu.
ve sancılar 5 dakikada bir belimi bükecek şekilde şiddetlenerek artmaya başladı.
Doktorumu aradım ' aradığınız kişi bir başkasıyla görüşüyor' diyordu o gıcık kadın... Aradım, aradım sonra kayınvalideme 'sanırım benim doğumum yaklaştı' dedim, Hasot'u aradım 'telaşlanma ama sanırım benim doğum sancılarım başladı' dedim.
Sonra sancılarımın en dayanılmaz dakikalarında doktorum aradı (bu arada herşeye panik olan ben, belki doğum sancısı değildir diye hala evde oyalanıyordum) 'sancılarım 3 dakikada bir geliyor, o nişan mı ne o da geldi, napıcam ben' dediğimi hatırlıyorum :)
Doktorum da 'telaşlanma yarım saate kadar hastaneye git, ben de geliyorum' dedi...
Hastane çantam evde, doğumu hiç beklemiyordum, daha kuaföre filan gidicektim...
Duş mu alsaydım, kıyafet değiştireyim,
Ya bişey unutursam sorularıyla o telaşın içinde 'beni eve götürün' dedim.
Akşam trafiğinde Bahçelievler-Bakırköy arasını jet hızıyla geçtik eve vardık, ben asansörün önünde sürüne sürüne eve vardım.
Bebek kıyafetlerini henüz hazırlamamıştım, onları toparladım, lohusa tacımı aldım.
Sürüne sürüne arabaya bindim ve Memorial'ın yolunu tuttuk...
Arabada hayatımda çekmediğim şiddette acı çekiyordum.
Annemle ablam hastaneye çok yakın olduğundan hemen kapıda beni bekliyorlardı.
Acilden girdik, yok kimlik yok neyiniz var sorularıyla delirdim.
Doğum yapıyorum doğum odasına gitmem gerek ne işim var burda diye bağırınca apar topar beni ordan kaçırdılar :)
Odaya çıktım yine o NST'yi bağladılar. Sancıların şiddetine dayanamıyordum artık.
Nefesim kesiliyordu.
Nöbetçi doktor ve hemşireler geldi. Hepsi dilimden çok çekti. Uyuşturun, epidüral yapın, Altuğ Bey'le öyle anlaştık, ağrı çekmiycektim ben diye ağlıyordum. Hiçbiri dinlemiyordu.
Alerjiniz var mı, adınız ne, o ne bu ne, kimlik numaranız!
Yalvarmamı kimse dinlemeyince duygu sömürüsü yapmaya başladım. Bakın uyuşturmazsanız bayılırım ben. Ağrıya dayanamam ben, hemen bayılırım tansiyonum düşer diyordum.
Ama nafile...
Dinlemediler...
Biraz bekleyin, birazdan epidüral yapıcaz diye geçiştirdiler...
Ağrıların çoğunu çektikten sonra çok şükür anestezi uzmanı geldi epidüral yaptı.
Sanki o da kolaymışmış, sırtımda yeri bulamadı, denedi olmadı, hem o şanet ağrı hem o iğnenin acısı derken artık tükenmiştim.
Hemşireye de, o doktora da, doktoruma da hatta Simre'ye de sinir olmuştum :)
Sonra ettiğim laflar ve çektirdiklerim için hepsinin gönlünü aldım...
Nöbetçi hemşire de o kadar iyiydi ki! Bütün gece bana da bebeğime de çok güzel baktı. Hatta onun yüzünden 1 gece daha kalmak istedim ama denk gelemedik :) sonra ona da dedim o sancıları çekerken, o sorduğun sorular insanı deli ediyor, o anda deli oldum deli deli! :)
3.4.10
Simre'cik erken mi gelicek?!?
Bugün kontrollerimiz vardı.
Ultrasonik bebişimizi ekrandan göreceğimiz son kareler için Memorial'ın yolunu tuttuk ablamla birlikte...
Doktorumuz doktorumuz Altuğ Semiz'e varamadan NST odasına aldılar beni...
Neymiş NST? Hemen merakımızı giderelim.
Göbeğime 2 tane şey takıyorlar, birisi bebeğin kalp atışlarını birisi benim sancılarımı makinede kaydediyor.
Elime de bi tık tık, bebek oynadıkça ona tıklıycakmışım...
Kızım bi anda atağa geçiyor, ben hemen tık tık tık tık sonra uykuya dalıyor...
Hemşireler beğenmediler, doktoruma gösterdiler o da beğenmedi, normalde 20 dk olan süreyi 55 dk'ya uzattılar.
Herşeyden panik atak olan ben, nedense telaşlanmadım, hareketlerinin ne kadar abartılı olduğunu bildiğimden 'neyini beğenmediniz' diye sorup gülüyorum...
Sonra doktorumuzun odaısna geçiyoruz dın dın dın dın dındın :)
Altuğ Bey'in ağzından dökülen sözler, yüreğimi hop hop ettiriyo çünkü Simre her an gelebilirmiş...
Artık dışarda büyümesi onun için daha uygunmuş, sıkılmış minyatür kurbağa :)
Plasentayla beraber sığamaz olmuşlar 'benim yerim daraldı, çıkarın beni burdan' der olmuş Simre'cik...
Üzüldüm yine çünkü 37+3 haftalıktı bebeğim...
Halbuki karnımda büyüsün büyüsün kocaman olsun şişko olarak doğsun istiyodum ama karnımın yapısından falanından filanından max. büyüme kapasitesine ulaşmış kendisi :)
Doktorumuzdan çıktık, google'a girdim (kaç kez bu konuda azar işitmeme rağmen us- lan- ma- dım :)
Google'a plasenta yazdım, sığmıyor yazdım, bebek yazdım, erken doğum yazdım hepsini birleştirdim ve ortaya 'plasenta yetersizliği' diye bişey çıkardım. Ordan da 'asimetrik büyüme gerilemesi'ne geldim ve bunları birleştirip içeriklerini öğrenince gene komalardan komalara girdim :)
Gerçekten rahatsızım, biliyorum...
Doktoruma söz vermiş olsam da yine yapacağımı yaptım bi de üstüne üstlük herkese bu okuduklarımdan bahsedip doktoumun dedikleriyle birleştirdim ve ortaya kalp ritmi bozuk, ciğerlerine hava gitmeyen ve sezeryanla alınması gereken bi bebek çıkardım.
Tüm hafta sonunu da bu stresle geçirdim ve geçirttim...
Annemin anlattıklarımdan kafası karışmış olucak ki benim huyumu da bildiğinden gizli gizli doktorumu aramış, herşeyi doğru düzgün öğrenmiş ama ben o yazıları doktorumla konuşmadan tatmin olur muyum? Olmaaam... Pazartesi günkü randevuyu bekliyorum, belki de Pazartesi sezeryan mı olur diye de düşünmeden edemiyorum, tamam tamam sustum! :)
Ultrasonik bebişimizi ekrandan göreceğimiz son kareler için Memorial'ın yolunu tuttuk ablamla birlikte...
Doktorumuz doktorumuz Altuğ Semiz'e varamadan NST odasına aldılar beni...
Neymiş NST? Hemen merakımızı giderelim.
Göbeğime 2 tane şey takıyorlar, birisi bebeğin kalp atışlarını birisi benim sancılarımı makinede kaydediyor.
Elime de bi tık tık, bebek oynadıkça ona tıklıycakmışım...
Kızım bi anda atağa geçiyor, ben hemen tık tık tık tık sonra uykuya dalıyor...
Hemşireler beğenmediler, doktoruma gösterdiler o da beğenmedi, normalde 20 dk olan süreyi 55 dk'ya uzattılar.
Herşeyden panik atak olan ben, nedense telaşlanmadım, hareketlerinin ne kadar abartılı olduğunu bildiğimden 'neyini beğenmediniz' diye sorup gülüyorum...
Sonra doktorumuzun odaısna geçiyoruz dın dın dın dın dındın :)
Altuğ Bey'in ağzından dökülen sözler, yüreğimi hop hop ettiriyo çünkü Simre her an gelebilirmiş...
Artık dışarda büyümesi onun için daha uygunmuş, sıkılmış minyatür kurbağa :)
Plasentayla beraber sığamaz olmuşlar 'benim yerim daraldı, çıkarın beni burdan' der olmuş Simre'cik...
Üzüldüm yine çünkü 37+3 haftalıktı bebeğim...
Halbuki karnımda büyüsün büyüsün kocaman olsun şişko olarak doğsun istiyodum ama karnımın yapısından falanından filanından max. büyüme kapasitesine ulaşmış kendisi :)
Doktorumuzdan çıktık, google'a girdim (kaç kez bu konuda azar işitmeme rağmen us- lan- ma- dım :)
Google'a plasenta yazdım, sığmıyor yazdım, bebek yazdım, erken doğum yazdım hepsini birleştirdim ve ortaya 'plasenta yetersizliği' diye bişey çıkardım. Ordan da 'asimetrik büyüme gerilemesi'ne geldim ve bunları birleştirip içeriklerini öğrenince gene komalardan komalara girdim :)
Gerçekten rahatsızım, biliyorum...
Doktoruma söz vermiş olsam da yine yapacağımı yaptım bi de üstüne üstlük herkese bu okuduklarımdan bahsedip doktoumun dedikleriyle birleştirdim ve ortaya kalp ritmi bozuk, ciğerlerine hava gitmeyen ve sezeryanla alınması gereken bi bebek çıkardım.
Tüm hafta sonunu da bu stresle geçirdim ve geçirttim...
Annemin anlattıklarımdan kafası karışmış olucak ki benim huyumu da bildiğinden gizli gizli doktorumu aramış, herşeyi doğru düzgün öğrenmiş ama ben o yazıları doktorumla konuşmadan tatmin olur muyum? Olmaaam... Pazartesi günkü randevuyu bekliyorum, belki de Pazartesi sezeryan mı olur diye de düşünmeden edemiyorum, tamam tamam sustum! :)
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)