Ve kararlıydım sütümü kesicektim artık!
ama sonra sakinleştiğimde ve oturup düşündüğümde ve Simsim'in gülen yüzüyle karşılaştığımda hatayı kendimde aradım...
Bu hafta bütün gün ve akşam evdeydik.
Ondan aynı saatlerde yemek yemesini ve uyumasını bekleyen 'kurallı ve saatli anne' olarak ona bu hafta eğlence anlamında hiçbişey vermeyerek çok şey isterken bulmuştum kendimi yorgun geçen 16 ayın birikimiyle...
Halbuki o yazlığa gidip serbestçe gezmek, şımarıklık yapmak istiyordu ya da sokaklarda gezmek, gezmek, sallanmak, kedi kovalamak…
Ben onu dört duvar arasına kapatmıştım.
Ayrıca Allah'ın önce bana sonra benden Simre'ye nasip ettiği, uğruna çok gözyaşı döktüğüm ve ona ulaşmamdaki engelleri bir bir ortadan kadırdığım 'mis sütümü' neden keseyim ki bir hışımla!
Simsim’e baktım.
Ben ona kızar küsersem, git yanımdan dersem, mememi emme istemiyorum dersem, eeeee bıktım artık dersem olmaz ki!
O, Hayatta yapayalnız.
Tüm gün onu düştüğünde kaldıracak, arkasından koşacak, canı yandığında öpücek, sıcak yemeği soğusun diye üf üf yapacak tek kişi benim!
Onu ben dünyaya getirdim; bana sonsuz desteğini esirgemeyen Haso’ya birlikte Simsim’in o kocaman gözerini gördük Nisan 2010’da bize bakarken…
O günden beri, onun yaslandığı dağız biz!
Ömrünün sonuna kadar da öyle olacak da ‘ben yapamıyorum’ diye ağlayarak doktoru arayan anne arada beziyor ama hemen sonrasında silkelenip kendine geiyor.
Seni çok seviyorum bebeğim!!! J
Sütümü de kesmiyorum, benim keyfimle değil, Simsim’in canı ne zaman isterse, sütüm ne zaman biterse o zaman ‘bye bye’ diyeceğiz…
