Annem eskilerden bahsederken 'gençkızken'le başlayan kalıplaşmış cümleler kullanırdı.
O kalıplar bana komik gelirdi:) ama artık benim de o kalıpları kullanma vaktim geldi sanırım çünkü ben de şimdi 'en önce' diye attığım başlıkla başladığım yazıma 'gençkızken' diye kalıplaşmış bir cümle ile start vermek isterken buldum kendimi :)
Gençkızken hep derdim ki; 'evlenicem, hemen çocuk yapıcam'...
Niye derdim, deli miydim, neydim bilmiyorum ama üniversitedeki arkadaşlarım bu plan ve programlı genç kız hayallerime hayretle bakarlardı!
Hukuk okuyodum, önüm açık, geleceğim parlak ama nedense evlenicektim ve hemen çocuk yapıcaktım... (bu arada henüz damat aday adayı bile yoktu etrafta!)
Üniversite zamanında patır patır kısmetler çıkmaya başladı önüme.
Çıkma teklifini aşıp evlilik teklifi edenler oldu ama o teklifler oldukça da ben bırakın çocuk yapma hevesimi, evlilik hevesimi bile yitirdim!
Hani çocuk istiyorum ya; gelen her teklifin sahibine de muhtemel koca ve baba adayı gözüyle bakınca kaçacak delik arıyordum!!
ve sonra benim kalıplaşmış cümlem 'evlenicem, hemen çocuk yapıcam'; 'evlenmicem de, çocuk da yapamam ben, en iyisi kariyer yapayım ben' e dönüştü.
